در دومین برنامه سینماتک برج آزادی ایجاد حس امنیت و درک ارزش و مفهوم زندگی در عصر مدرن مطرح شد.

دومین نشست سینماتک برج آزادی با نمایش فیلم «آدم کش» ساخته دیوید فینچر با حضور علی علایی منتقد سینما و سحر عصر آزاد مجری و کارشناس سینما برگزار شد.

علی علایی گفت: فیلم «آدم‌کش» (The Killer) همان‌ چیزی است که می‌خواهد باشد؛ از یک زاویه، اثری پوچ‌گرایانه درباره‌ی هیچ‌چیز که پتانسیل تبدیل شدن به یک اپیزود ویژه از «ساینفلد» را دارد و از زاویه‌ی دیگر، فیلمی درباره‌ی ایجاد حس امنیت و درک ارزش و مفهوم زندگی در عصر مدرن از راه سخت. نقد فیلم آدم‌کش از بررسی همین نکته آغاز می‌شود.

دیوید فینچر «هفت» و «باشگاه مشت زنی» را در کارنامه دارد اما برای آن‌هایی که سینما را جدی‌تر دنبال می‌کنند، «شبکه‌ی اجتماعی» به‌عنوان یکی از کم‌‌نقص‌ترین فیلم‌های تاریخ شاید مهم‌تر باشد؛ اثری که قدرت واقعی این فیلم‌ساز و نبوغ فنی او را به ما نشان داد. فینچر اما با آثار جنایی‌اش در نگاه عموم بیشتر درخشیده است. او پس از شبکه‌ی اجتماعی، «دختری با خالکوبی اژدها»  و «دختر گمشده»  را ساخت که هر دو قابل اعتنا بودند. بنابراین بازگشت وی به ژانر تریلر-جنایی، آن‌هم با حضور اندرو کوین واکر در مقام فیلم‌نامه‌نویس و مایکل فاسبندر در نقش اصلی اتفاق جذابی بود اما آدم‌کش با انتظارات ما فرسنگ‌ها فاصله دارد؛ اگر آن را با دیگر آثار تریلر-جنایی سال‌های اخیر پیرامون سوژه‌ی انتقام – و آدم‌کش‌های حرفه‌ای – مقایسه کنید، حرف تازه‌ای نمی‌زند یا بهتر است بگوییم اصلا حرف نمی‌زند اما هدف این نیست.

فینچر قصه‌اش را با ادای دین به هیچکاک اما به‌عمد بی‌رمق و به‌ اصطلاح ضد ژانر آغاز می‌کند. آدم‌کش‌ها اغلب شخصیت‌های فرهمند و مهیجی به تصویر کشیده می‌شوند و ما به این برداشت سینمایی عادت کرده‌ایم (آنتون چیگور را به یاد دارید؟) اما فینچر اینجا جنبه‌ی دیگری از زندگی یک آدم‌کش را به نمایش می‌گذارد.

فیلم آدم‌کش کاری با احساسات ندارد، شاید شما را با رویکرد ضد ژانرش خشمگین کند اما تحت‌تاثیر قرار نمی‌دهد، فینچر اینجا می‌خواهد که احساس را کنار بگذارید و همه‌چیز را با منطق بسنجید. فیلم برخلاف پوشش خوش‌نمای نیهیلیستی‌اش، به‌واسطه‌ی یک قاتل روانی می‌خواهد برای یک سوال مهم جوابی شایسته پیدا کند: هدف از زندگی چیست؟ ویکتور فرانکل در کتاب «انسان در جستجوی معنا»، پس از بررسی وضعیت روانی زندانیان اردوگاه‌های کار اجباری آلمان نازی به این نتیجه رسید که معنای زندگی را می‌توان در هر کجا و هر موقعیتی پیدا کرد و زندگی هرگز معنی‌اش را از دست نمی‌دهد.